Zelf doen

Risotto schaft de pot vanavond. En dat bevalt mijn zoons wel. “Met sampiejons? En maskupoonuh?” wil Imre weten. Nieuwsgierig checkt hij de geurige inhoud van de pan. Ik vis er een partje champignon uit. “Proef maar. En ja, straks gaat er mascarpone doorheen.”

Terwijl Imre van zijn amuse smult, schep ik de borden vol. “Sotto eten!” juicht Luca na het bidden. Zijn blauwe plastic lepel duikt onder in de smeuïge rijst. Enthousiast laveert hij een overvolle lepel naar zijn mond. Pakweg de helft van de voedzame hap bereikt het doel. De andere helft valt tussen wal en schip. Ofwel: op zijn shirt, broek, de tafel en de vloer.

Corine slaakt een zucht. Ze grist een felroze vaatdoek van het aanrecht. “Luca…”, begint ze. Met een snelle beweging veegt ze de verdwaalde risotto bij elkaar. “Selluf doen!” Verontwaardigd duwt onze jongste zoon haar hand weg. Na drie happen houdt Luca de lepel voor gezien. Met zijn handen eet hij smakelijk verder. De zachte rijst kleeft aan zijn vingers. En niet veel later aan zijn haren, zijn wangen en zijn neus.

“Luca ziet er een beetje raar uit”, grijnst Imre. Hij duikt onder de keukentafel, op zoek naar zijn lepel.
“Pas op!” waarschuwt Corine nog, maar nietsvermoedend schuift onze oudste met zijn ellebogen door de nog warme rijst. Stukjes gerookte forel en geplette erwten plakken aan zijn sokken. Imre maalt er niet om. Terug op zijn stoel eet hij met smaak zijn bord verder leeg.

Haastig brengt Corine orde aan in de chaos. Bijna verontwaardigd kijkt ze me aan. “Wat vind jij hier nu van?”
“Wat is je probleem, schat?” lach ik.
“Nou, de enorme bende die je ervan krijgt als ze alles zelf willen doen?” Ze peutert een stukje gele paprika uit Luca’s blonde haren.
“Ja. En? Wat is het ergste dat er kan gebeuren als ze zelf eten? Hooguit dat de keuken niet al te schoon meer is? Dat komt straks allemaal in orde, dweilen is zo gebeurd”, stel ik haar gerust.
“Ik weet niet of ik het met je eens ben”, werpt mijn vrouw nog tegen.
“Geniet jij nu maar van je eigen bord eten. Net als de jongens. En die vinden het extra lekker omdat ze zelf mogen eten.”

Niet veel later zijn alle borden leeg. Tijd voor het toetje. De lepels van mijn zoons liggen al klaar. Want het toetje eten? Dat doen ze helemaal zelf.