Erfgenaam

“Hoi mam, met mij. We hebben een zoon!”

Ik leun achterover in de rood-oranje bank van één van de kraamkamers van het ziekenhuis. Imre –een paar uur oud- slaapt tegen mijn schouder.

“O, wat mooi!” roept m’n moeder aan de andere kant van de lijn. “En? Is 't een rooie?!”

Ik kijk in het licht van de lentezon naar mijn slapende zoon. “Hij heeft een behoorlijke bos haar, zo te zien zwart.” Voorzichtig schuif ik het gestreepte mutsje iets omhoog. Zie ik nou toch een rossige gloed?

Niet veel later arriveren mijn familieleden in het ziekenhuis.

“Ja hoor, écht een Boone”, vindt mijn moeder van haar kleinzoon. “En een Overduinen-kin”, grijnst mijn jongste broer, zelf ook bedeeld met een ietwat puntige kin, het karakteristieke kenmerk van onze voorvader, dominee Overduin.

“Ik geloof toch dat z'n haar een beetje rood is, Ar”, concludeert mijn oma. Als kleindochter van dominee Overduin, de “rooie dominee”, was ze zelf ook rood in haar jonge jaren. Vier van haar zes kinderen erfden de opvallende haarkleur. Vervolgens vier kleinkinderen en tot nog toe drie achterkleinkinderen. En wie weet, mijn zoon ook.

Opnieuw gaat de deur van de ziekenhuiskamer open. Mijn schoonfamilie is er. Imre gaat van de ene naar de andere oma.
“O pa, kijk nou toch, precies Corine!” zegt m’n schoonmoeder. Ja hoor, twee druppels water.”
“Vind je dat echt?”, vraagt mijn moeder verbaasd. ”Het is precies Arjan, hoor. Die ogen en wangen en dat kinnetje…”
Mijn schoonmoeder schudt haar hoofd. “O, ik kan je foto’s laten zien van Corine vroeger. Sprékend.”

Bijna drie jaar later zijn de meningen onveranderd. In mijn familie wordt Imre steevast als een kopietje van zijn vader gezien. Volgens Corine’s familie lijkt onze oudste precies op zijn moeder.

Voor ons is hij Imre. Uniek. En dus bijzonder. Al geniet ik extra als ik zie hoe verzot mijn zoon is op boeken. Voel ik me gelukkig als hij enthousiast zijn zoveelste kunstwerk schildert. Word ik blij van zijn woordgrapjes. Hoop ik dat hij net zo verwonderd naar de natuur blijft kijken als hij nu al doet. Kan ik niet wachten om hem mee te nemen naar klassieke concerten in de Grote Zaal van De Doelen in Rotterdam. En weet ik dat we met hem ongetwijfeld voor veel verrassingen komen te staan.

Het is per slot van rekening een echte Boone.